In de 70-er jaren was er Merckx en er waren anderen. Één van die anderen was Ghislain Lambert, die toevallig op dezelfde dag als Merckx geboren was, maar verder in niets leek op ‘de kannibaal’. Deze film is zijn verhaal, een simpel verhaal. Het verhaal van een bescheiden Belgische coureur. Zijn grootste ambitie? Kampioen worden! Zijn grootste tragedie? Niet de benen hebben die zijn hart verdient…
Onze zoektocht naar de mooiste klassieke fietsfilm was kort, want Le Vélo de Ghislain Lambert stond ons meteen voor ogen. De film kwam uit in het jaar dat Lance Armstrong voor de derde keer de Tour de France won. Na jaren van dopingperikelen was er weer een held om in te geloven, een ex-kankerpatient die clean zijn wedstrijden won. ‘Vélo’ van Philippe Harel was achteraf helemaal niet zo ver van de waarheid, nu we weten wat voor ons allemaal verborgen bleef in het peloton. De commerciële belangen, het ploegenspel, de haat en nijd tussen coureurs onderling en de anti-held die zich laat ‘soigneren’, het was toen (en nog steeds) usance in de wielrennerij.
Het karakter van Ghislain Lambert dat Benoit van Poelvoorde neerzet is iconisch. Wielertermen als chasse patat en rode lantaarn krijgen betekenis. Na deze film zul je voor altijd de koers anders en met een milde glimlach gaan bekijken. Maar hoe groter het drama tijdens een klassieker, hoe meer je er toch weer in wilt kunnen geloven, want helden hebben we altijd nodig.
