Heimatklänge

‘De leukste film van het jaar — écht, écht, écht — komt uit Zwitserland en gaat over experimentele jodelaars’ schreef Dana Linssen destijds over deze film in de Filmkrant.

Alles is klank en geluid in de Zwitserse documentaire heimatklänge, die met de grootst mogelijke verhevenheid (letterlijk: op de toppen van de bergen) en de platste alledaagsheid (in de kroeg in het dal) een drietal Zwitserse stemkunstenaars portretteert. Christian Zehnder, Erika Stucky en Noldi Alder zijn het jodelen voorbij. Gezongen in alle geluiden die de menselijke stem maar voort kan brengen en in zangerig Schwyzerdütsch gesproken.
Regisseur Schwietert doet geen enkele poging ons te overtuigen dat jodeln rocks. Want: jodeln rocks! Dat moeten we maar geloven en dat doen we. Vanaf de eerste fenomenale beelden waarin het Zwitserse landschap als een gigantische klankschaal voor ons wordt neergezet en door de trillingen van de camera beroerd. De film maakt ook nog een uitstapje naar de steppe van Mongolië, naar de boventoon- en keelzangers Huun Huur Tu (bekend van onder meer samenwerking met Frank Zappa en het Kronos Quartet).
Wie even dacht dat jodelen iets new agerigs was, en dit een zweverige film dreigde te worden over teloorgegane lokale culturen, die is dan wel om. heimatklänge staat diep met z’n voeten in de modder. Zelfs zo diep dat de film niet schroomt om ook het gecompliceerde gevoel te onderzoeken dat hoort bij gezangen die uit de aarde opborrelen. Uiteindelijk laat de film ons achter met fundamentele vragen over wie wij zijn, wat onze identiteit is, en in hoeverre die wordt bepaald door de grond waaruit we geboetseerd en op geboren zijn.

Deze film heeft het DMFF speciaal geprogrammeerd voor alle medewerkers en bezoekers van de 18e editie van het WMC, het befaamde Wereld Muziek Concours Kerkrade.